Жонка ня ўтрывала і пачала распытываць Андрэя.
— Ат, ня дуры ты мне галавы! — адмахнуўся Андрэй.
— Ну, ці-ж ёсьць у цябе розум? Навошта-ж было іх сеч? Каму з гэтага карысьць?
— Чорту лысаму! сказаў Андрэй.
— Толькі-ж чорту… Хіба іх агледзіў хто?—не атступалася жонка.
— Во дзе яны ў мяне сталі, дубкі гэтые! сказаў Андрэй і паказаў рукой на горла.—Чэлавека вось выгналі з-за іх, а ты.
— Дык ты вярнуў яго гэтым?
Андрэй не знайшоў што сказаць, маўчаў:
VII.
Ешчэ больш заблутаўся Андрэй. Толькі цяпер ён праканаўся, што кідаць дубкі ў ваду была дурная выдумка. І праўда: ці вярнуў ён гэтым Максіма на мейсцэ? Ці дастаў сабе спакой? І ласне можна аткупіцца ад сумленьня тым, што ён пакідаў у ваду дубкі?—„Дурэнь я“,—думаў Андрэй трасучы карове трасянку.
Ухадзіўшыся, Андрэй вышаў на вулі-