сьмерць і памрэш. Зяханеш разоў два і німа!.. Я бачыў, як уміраў мой дзед Гаронім. У хаці мы былі адны з дзядзькам. Як дзед сканаў, дык дзядзька атчыніў комін.
— На вошта? — спытаў Грышка
— Каб душа выходзіла… І страшна, брат, страшна стала!
— Я-б у хаці ня ўседзіў! — стрэпянуўшыся, сказаў Грышка і потым дабавіў:
— Вось, каб яе пяруны з гэтаю-сьмерцьцю. Каб злавіў дзе, халеру, ды спаліў. Тады людзі жылі-б і жылі.
— Калі-ж бо для яе німа сьмерці.
— У сьмерці німа сьмерці, — сказаўшы гэта, Грышка углыбіўся ў думкі.
— Што-ж, брат: каб гэту сьмерць узяла другая сьмерць, дык зноў-бы сьмерць асталася. Ніяк, брат, ад яе ня выкіруешся.
— А што, Грышка: калі я памру і па сьмерці буду прыходзіць да цябе, ці будзеш ты баяцца?
— Кіньма гаварыць! чорт яе бяры с сьмерцьцю, — сказаў Грышка, падняўся, азірнуўся і пачаў сьвістаць, каб адагнаць паганые думкі.
Хлопцы сьціхлі і задумаліся.
Было тут у дубох адно мейсца, дзе Базыль любіў сядзець, пазіраць і думаць.
