Гэта старонка была вычытаная
таго дрэва, што хочэш сарваць і мяне для сваей забаўкі — сярдзіта сказаў крумкач.
Тут у дрэва развязаліся вочы; пазнала яно, які хітры і злы яго прыяцель.
Угнявіўся і ручаёк. Ён надзьмуўся, насупіўся і выкаційся з берагоў, запеняны ўвесь. Зьневажэны, на яго погляд, дрэвам, ён адышоўся далей. Убачыла дрэва, што сябры яго пакінулі.
— Што рабіць?
Пусьці глыбей карэнькі ў зямлю, — скакаў крумкач, мудрая птушка, ляцючы на раздабыткі.
