Старонка:Rodnyja zjavy 1914.pdf/226

З пляцоўкі Вікікрыніцы
Гэта старонка не была вычытаная

— А мяне Бог будзе судзіць? — с трывогай спытаў Юрка, ўспомніўшы пра збан малака.

— І цябе будзе і ўсіх.

— А я уцяку!

— Ад Бога, дзеткі, не ўцячэш.

— Ну, то схаваюся.

— І не схаваешся. Бог так зробіць, што ні рукою, ні нагою не ўзварухнеш.

— Ый! — не даваў Юрка веры: — авось я вазьму і буду варушыць во гэтак.

Тут Юрка стаў на аднэй назе, а другою пачаў махаць туды і сюды, паказываючы, што ён — хоць ты што—а будзе такі рабіць, як яму зажадаецца. А каб ешчэ больш цётка праканалася, што Боскі суд для яго не страшны, Юрка сказаў:

— А я скажу Богу, што кот абярнуў збан… а што? — І Юрка кінуў на цётку такі погляд, каторы азначаў: „А цяпер што скажэш?“

Цётка са скрухаю паківала галавою.

— Які-ж ты, Юрачка, бязбожнік! а які-ж ты дурненькі! Ці-ж гэта можна так гаварыць? Кленьч і гавары пацеры, перапрасі Бога, каб Бог дараваў табе грэх, а то пакарае. Цётка паставіла Юрку на каленьні,