— Збан абярнуў з малаком.
— На што-ж было лезьці ў шкоду?
— Я шукаў асушка — есьці хацелася.
Але ўсё гэта цяпер ужо не займала Юрку, і думкі яго былі саўсім у другом баку; па тэй прычыне ён і сказаў:
— Ось, як я буду гаспадаром, то няіменна пастаўлю хату на тым узгорку, дзе расьце хвойка, а цётка прыдзеш да мяне у госьці… і мама можэ прыдзе, — зьмяніўшы тон і пазіраючы кудысь у глыб, гаварыў якбы сам сабе Юрка.
— Цётка! мама-ж памерла?
— Што, дзеткі? — не дачула цётка.
— Мама памёрла?
— Памерла. каток, — уздыхнуўшы, сказала яна.
— Але-ж яна ўстане?
— Ўстане… як затрубіць анел у трубы.
— А на што ён будзе трубіць?
— Будзе склікаць усіх умарлых на Страшны Суд.
— Які — Страшны Суд?
— Як будзе сканчоны сьвет, тады Бог усіх будзе судзіць. Хто грашыў, той пойдзе у пекла, а хто жыў па праўдзе, таго возьме ў рай.