— Ці не ўдраў ты якую штуку?
Юрка стаў пазіраць у другі бок, а потым сказаў:
— Цётка: як цётцы здаецца — ці можна зараз зьесьці бохан хлеба?
Гэтым пытаньнем Юрка пабіў ўсё цётчына слецтва, і яна зараз-жэ дастала с печы чыгунчык.
Крапіва с шчаўем, першая новая веснавая страва, была вельмі смачна, і Юрка аплетаў яе з ахвотаю, моцна сёрбаючы і шморгаючы носам. Па вячэры Юрка, сказаў, што ён да дому ня пойдзе.
— Не, Юрачка: так ня можна. Дома ня ведаюць, дзе ты, і будуць трывожыцца.
— А мяне біць будуць.
— Ну, ня бойся: я пайду с табою. Пасядзі крыху, покі я ўхаджуся. —
Цётка пыніла у хаці, канчаючы свой працавіты жаночы дзень, і зрэдка перакідалася словам с хлопцам.
Зьеўшы с паўмісы крапівы, Юрка саўсім павесялеў. Гэта страва быц упаіла Юрку, як, віно, і развязала яму язык, хоць ён і без таго не зазнаваў вялікаго усьціску ад Юркі.
— Ну, цяпер прызнайся, што ты зрабіў? — спытала цётка.
