пытаньня цётка не чэкала і ня ведала, што сказаць хлопчыку.
— Ня трэба мне другой мамы, — гаварыў тым часам Юрка, перэлазячы парог, каб выйсьці на двор. Цётка пакруціла сама сабе галавою, потым пахіліла яе і паднесла хвартух да вачэй: ёй жаль было хлопца.
Юрка чуў, што яго бацька жэніцца, але ён ня думаў над гэтым: ён ніяк ня кеміў, што гэта за штука такая „жаніцьба“. У самы дзень вясельля, як маладые сядзелі за сталом, бацька пазваў яго, наліў яму чарку гарэлкі.
— На, хлабысьні, Юрка!
Юрка узяў чарку, пакаштаваў і пачаў смакаваць, пазіраючы то на таго, то на другога. Госьці сьмеяліся.
— Горкая і сьмярдзючая, — сказаў ўрэшці Юрка і паставіў чарку.
— Ну, — гаварыў далей бацька, — пакажы дзе твая мама? —
— Німа мамы, — сказаў, ня думаючы многа, Юрка.
— Вось твая мама,—зноў сказаў бацька, паказываючы на маладую.
— Гэта Параска-Дзяцел, а не мама,—