паставіць гарэлкі, той старшына. А хто-ж больш паставіць, як не багаты. Селяне нашы таго ня помнюць, што гэту выпіўку старшына пасьля ў тры разы верне. У нас ешчэ і так бывае: выбяруць старшыну, а на заўтра тые самые, што выбіралі яго, прыходзяць цалаваць яму рукі.
— Дзын-дзын-дзын! Дзын-дзын-дзын! Земскі прыехаў.
Старшына і пісар разам пабляднялі.
— Здраствуйце!
— Здравя жэлаем, ваша сіяцельства!
Адзін выбарны здароўкаўся аддзельна. Усё ужо сціхла, а ён, пьяны як земля, заікаецца, крычыць:
— Здраввя жжкжалаю ввваша пипббблагородзьзе!
— Ну, каго хочэце мець старшыною?
— Таго, хто й быў! — крыкнулі разам.
— Ладна! — кажэ земскі.
Я думаю, што „ладна“! Калі-б я быў на яго мейсцы, то і я сказаў-бы „ладна“…
Старшына стаяў белы, як сьнег. Згорбіўся у дзьве пагібелі, як сьвіны татка.
Я бачыў яго да сходу: такі бравы, як генерал які. Я пазіраў на яго ды думаў: няўжо-ж гэта той самы чэлавек? Быць ня