цаць разоў укусіла яго. Трэба злавіць брыду, і хоць паназьдзеківацца з яе.
Якраз прачхнулася і жонка,
— Ты ня сьпіш, Оля? — пытае пісар жонку, ні адыймаючы рукі.
— Не!
— Дык устань, брат, запалі сьвечку і падыдзі сюды.
— Што там у цябе?
— А вось ідзі — будзеш ведаць.
— Конка паднялася с пасьцелі.
Запаліўшы сьвечку і зірнуўшы на пісара як ён трымаўся за бок, жонка была спалохалася. Але пісар быў здароў, бо пазіраў вясёла, як і ўсякі, хто злавіў злодзея.
— Ты ведаеш Оля: качаюся гадзін дзьве, ніяк не засну. Блох у нас, як пяску. А цяпер я нешта злавіў, і чорт яго ведае што.
— Аткуль тые блохі? Хіба клешч, бо ты-ж любіш гэтые маёўкі ў лесі. Пакажы!
— Сьвяці сюды!
Сабраўшы усе сілы. пісар ешчэ раз прыдушыў свайго ворага і паволі стаў браць пальцамі. Вабраў. Пацягнуў — не адрываецца.