якое начальства, — убачылі вось што: Сымон трымаў у руках мялён, а Мікола — грамнічную сьвечку. Сьвечка была мала чым менша ад мялёна, — палкі, каторай круцяць жорны. Аказалася, што бой быў у хаці, і Сымон прыпёр Міколу у кутку. А як бараніцца не было чым, то Мікола і схапіў сьвечку, каторая стаяла каля Міколы Чудатворца. Мужчыны адабралі ад іх мялён і сьвечку.
Нейкі чорт так і цягнуў байцоў аднаго да другога.
Зляпіліся.
Такая была цікавая бойка, што аж месяц залюбаваўся ёй. Ўсё сьціхла.
Ўжо Мікола быў тры разы на Сымону і тры разы пад Сымонам, а бой усё ідзе. Патаміліся яны, як пеўні.
— Стой! Стой! крыкнуў Сымон:—дай, абору падвяжу!
У баю развязалася аборка на Сымонавым лапцю. Мікола стануў.
— Гы-гы-гы! рагатаў Карусь.
Сымон стаў падвязываць абору, а Мікола стаяў каля яго: чэкаў.
— Ну, цяпер!—гукнуў Сымон, паправіўшы лапаць.
Мікола не даў нават Сымону атсап-
