II.
Дзякуй Богу, што Бог сярдзітым людзям не дае многа сілы!
Сымонешчэ змалку паказаў сваю злосьць, Раз ён завёўся нешта с сваей сястрой Марцэляй. Мой Сымон так узлаваўся, што ўкусіў сястру за жывот. А то-ўжо быў ён дзяцюком. Сымон любіў часамі зухнуць. Загнаўшы да Коўна плыт, ён купіў сабе стары афіцэрскі сурдут. Бацька дома і давай прабіраць за гэта Сымона. Сымон кінуў аб зямлю сурдут, пачаў таптаць яго нагамі; — потым парваў на сабе кашулю, порткі, залез голы на жорны і сказаў:
— так Пан Езус пакутаваў!
Мікола не ўступаў у злосьці свайму брату Сымону. Так, раз ён паехаў на поле па ячмень. Падыймалася хмара, грымела. Мікола наклаў воз на борздую руку. Толькі што ён нукнуў на каня, — шусь ячмень з воза. Мікола закіпеў, узлажыў другі раз. Не пасьпеў ён выехаць на дарогу — ізноў бух ячмень з воза!
— То ты гэтак?! — крыкнуў Мікола.
Схапіў тут парубень і давай малаціць
