Старонка:Pushkin A. Medny konnik..pdf/9

Пакінуўшы начны свой кут,
На службу йшоў. Гандляр адважны,
Не журачыся, адкрываў
Нявой аграблены падвал.
На мэце меўшы страту важну
Спагнаці з бліжняга. З двароў
Звазілі чоўны.
Граф Хвастоў,
Паэт нябёсамі любімы,
340 Ужо спяваў у вершах-гімнах
Няшчасце неўскіх берагоў.
А бедны, бедны мой Яўгеній...
Яго здушыў няшчасцяў глум,
Супроць жахлівых патрасенняў
Не ўстояў розум. Грозны шум
Нявы і ветраў раздаваўся
Ў яго вушах. Жахлівых дум
Маўчліва поўны, ён блукаўся.
Яго ўсё мучыў нейкі сон.
350 Мінуўся тыдзень, месяц - ён
Дамоў к сабе ўжо ня вяртаўся.
Яго кут, поўны колісь мар,
Як выйшаў тэрмін, гаспадар
Здаў ў наймы беднаму паэту.
Яўгеній па набытак свой
Ужо не йшоў. Ён скора свету
Чужым стаў. Бродзіў пехатой,
На прыстані спаў; харчаваўся
Ў акно пададзеным куском.
360 Старая вопратка на ём
Была ўся ў зрыўках. Злыя дзеці
Каменне кідалі ў яго.
Не раз фурман, калі прымеціў,
Яго сцябаў, дзеля таго,
Што ён не разбіраў дарогі
Ніколі ўжо; як быццам ён
Не заўважаў. Яго з тых дзён
Зглушыў шум нутраной трывогі.
І так ён свой няшчасны век
370 Валок, ні звер, ні чалавек,
Ні то ні сё, ні жыхар свету,
Ні прывід мёртвы...
Раз ён спаў
Ля неўскай прыстані. Дні лета
Да восені йшлі. Не сціхаў