Старонка:Pushkin A. Medny konnik..pdf/6

Здаваўся выспай адзінокай.
Цар мовіў - з пляцу і на пляц,
Па блізкіх вуліцах, далёкіх
У страшны пуць, між бурных вод
Яго памкнулі генералы
Збаўляць і страхам абуялы
І дома, што тануў народ.
Тады на плошчы той Пятровай,
210 Дзе на рагу дом вырас новы,
Дзе па-над ганкам угары
З паднятай лапай, як жывыя,
Стаяць два львы старожавыя
Вярхом на мармурным звяры
Без шапкі, згорблен, бы стары,
Сядзеў нязрушна, страшна бледны
Яўгеній. Ён баяўся, бедны,
Не за сябе. Ён ані дбаў,
Як падымаўся хцівы вал
220 І падмываў яму падэшвы,
Як дождж, яму у твар хвастаў,
Як вецер выў, бы ашалеўшы,
З яго і шапку ў міг сарваў.
Яго зрок роспачы, з пакорай
Накіраваны ў пункт адзін,
Быў нерухомы. Быццам горы
З глухіх раз'юшаных глыбін
Там злосныя ўставалі хвалі,
Там выла бура, там гулялі
230 Абломкі... Божа, Божа! там -
Ягоным бачыцца вачам
Каля затокі ўсхваляванай
Вярба і плот немаляваны,
Дамок старэнькі: там яны,
Ўдава й дачка, яго Параша,
Яго каханне... Ці мо сны
Ён гэта сціць? Ці мо ўсё наша
Жыццё нішто, сон нібы той,
Насмешка неба над зямлёй?

240 І ён, як бы зачараваны,
Бы да мармуру прыкаваны,
Сысці не можа. Навакруг
Вада, вада, хваль жудкі рух!
І звернуты к яму спіною
У непарушнай вышыні,