Старонка:Pushkin A. Medny konnik..pdf/10

Празяблы вецер. Вал пляскаў
На прыстань глуха, з нецярпеннем
І біўся ў гладкія ступені,
Як чалабітнік ля дзвярэй
380 Нячулых да яго судзей.
Бядак прачнуўся. Было хмура:
Дождж капаў, вецер выў панура,
І воддаль з ім у змрок сівы
Пераклікаўся вартавы...
Яўгеній ўскочыў; ўспомніў жыва
Ён жах мінулы; паспяшліва
Ўстаў ён; пабрыў, напяўшы слух,
Астанавіўся і вакруг
Ціхенька стаў вадзіць вачамі
390 З баязню дзікай, сам не сам.
Ён апынуўся пад слупамі,
Дзе новы дом. На ганку там
З паднятай лапай, як жывыя,
Стаялі два львы вартавыя,
І проста ў цёмнай вышыні
Над агароджанай скалою
Кумір з працягнутай рукою
Сядзеў на бронзавым кані.

Яўгеній ўздрыгнуў. Праяснелі
400 Ў ім страшна мыслі. Ён пазнаў
І месца, дзе патоп гуляў,
Дзе хвалі хцівыя бурлелі,
Бунтуючы вакол яго,
І львоў, і плошчу, і таго,
Хто нерухома узвышаўся
У змроку меднай галавой,
Таго, па волі тут чыёй,
Над морам горад заснаваўся...
Жахлівы ён ў вакольнай мгле!
410 Якая дума на чале!
Якая сіла ў ім укрыта!
А во ў каня які агонь!
Куды ты скачаш, горды конь,
І дзе апусціш ты капыты?
О валадар судзьбін людскіх!
Ці ж ты не гэтак над бяздоннем
Вуздой жалезнай з беспрасоння
Падняў Расію на дыбкі?