Старонка:Pieśni (1913).pdf/39

I razstawiŭšy ruki swaje,
Jak hałodny, što hoče samleć,
Ja staraŭsia datknuć da jaje
I ŭ mirhańniu światom raspyleć.

Ale nočy chaŭturnaja ćma
Ščylna-ščylna pawisła nad joj,
I u zmroku pasmuhła jana
Piered smahaj haračaj majej.

Dy jak byccam dałasia na krok
Dalej, dalej, nazad ad mianie,
I iznoŭ pakazałaś zdalok
Razahreŭšysia ŭ zyrkim ahnie.

Ja-ż nie staŭ, nie zachnuŭsia patom,
A ŭsie siły ŭ sabie pasabraŭ,
I z haračym dušennym ahniom
Śmieła k joj ja zbliżacisia staŭ.

I idu ja za jeju ciapier,
Bo jana prada mnoju haryć
I cichutka zdaloku manić:
Ty dahoniš mianie, tolki wier.

Nie hladzi, što naŭkoła ciabie
Nieprabačnaja nočka staić;
Bisia z joju, i ŭ toj baraćbie
Ty patrapiš mianie ulawić!..

Woś ja jdu, palażyŭšy zarok,
Choć żyćciom za jaje zapłacić…
A jana ŭsio mnie świecić zdalok
I zawie da siabie, i manić.

---