|
Ja daloka ciapier ad ciabie,
Ja daloka, daloka — ŭ čużynie;
I tak serce nieščasnaje stynie
Što daloka ciapier ad ciabie!
Ja niawiedamaj sile paddany,
La taho nierazłučny s taboj,
I żywu ju taboju dušoj
Ŭsio niawiedamaj sile paddany.
Niby wietryk paważna šumić
I na wolu s saboj zawablaje…
Wobraz twoj prada mnoj wyrastaje
I hawore, jak wietryk, šumić.
A choć serce pytaje pad čas:
Ci nia kinie toj wietryk šumieci,
Ci zachočeš mianie miłym mieci,
Wiečna serce pytaje padčas, —
Ja starajusia dumać adno,
Ŭsio niawiedamaj sile paddany:
My s taboju na wieki zwienčany…
Ja starajusia dumać adno.
| 
