|
МУЖЫК.
Я — мужычы сынок.
Ні двара, ні кала!
Поле — жоўты пясок,
Хата ў землю вайшла.
Не жыву, а гнію,
Прападаю як мыш…
Глянь на долю маю,
Глянь на цяжкі мой крыж!
Я балоты сушу;
Надрываю жывот;
За безцэнак кашу,
Рыю землю, як крот.
Ӯсе вуглы і куты
Сваім целам я змёў.
Ссек я лес і кусты
І дарогі правёў;
Ды ня ежджу па іх, —
А хаджу пехатой
Ў рваных ботах старых,
Часьцей босай нагой.
Збудаваў я палац,
Многа фабрык, мастоў;
Сам жэ голы, як бац, —
Пары дзьве лахманоў.
Пад ваконьнем не раз
Я з мяшэчкам хадзіў,
Міласьціны у вас
Хрыстом Богам прасіў,
|
