Гэта старонка была вычытаная
Тут кулём ён як ліс ў норы,
За хлевы, ў задворкі
Уплыў месяц ўжо за горы,
Чуць мігалі зоркі.
Вось, Алесь прычхаў да дому,
Стаў на прыгуменьні.
Страшна ў хату йці малому,
Многа ў ім сумленьня!
Што рабіць тут? не згадае.
Мо’ назад вярнуцца?
Плачэ хлопец, уздыхае,
Сьлёзы так і льюцца.
Зыйшла матка, плач пачула,
Бачыць—іх служака!
Матку жаласць агарнула —
Шкода, небарака!
—„Што-ж ты плачэш? хадзі ў хату;
Не плач, успакойся!“
—„Калі ж, мамка, баюсь таты“…
—„Ня з’есць ён, ня бойся!“ —
Бацька ўстаў і абуваўся;—
Глядзь—Алесь у хаце!
Бацька скрыва засьмеяўся:
—„Ты ўжо дома, браце?“—
А Алесь дрыжыць ўсім целам,
Як грэшнік той страшны,
Думаў ён, што ў сьвеце цэлым
Самы ён несчасны.
Апусьціў сваю галоўку,
Клуначэк трымае
