Гэта старонка была вычытаная
Бацька адазваўся,—
„Еш, Алесь, чаго надзьмуўся
Ты, як мыш на крупы?
Ці ад ночы не ачнуўся?
Расплюшч свае лупы!
Глядзі ў вочы мне! сьмялее!
Во, так! малайчына!
Еш, бо крупнік адубее“ —
Кажэ ён да сына.
Паабедалі з бядою,
Спаражнілі місы;
Абцёр бацька вус рукою,
Твар і лоб свой лысы.
—„Ну, дык вось што,—чуеш, хлопчэ?
Годзі так бадзяцца —
Нехай качка цябе стопчэ —
Трэба чым заняцца!
Згоджэн пасьвіць ты на лета
Ў Курганы каровы;
Шэсць рублёў дадуць за гэта
І халацік новы.“—
—„Ой, нехай бы пабыў дома!“—
Заступілась матка:
„Ну, куды ён! мал, вядома,—
Рана пасьвіць стадка.
Толькі высахне у лыка,
Нябось, пасьвіць — мука!“—
—„Эт! патрапіць: невяліка
Пастуха навука!
Будзеш пасьвіць?“—Тут у сына
