МОГІЛКІ.
Круглае поле. Горы каменьня;
Лес па краёх, як сьцена.
Ціха усюды. Нудна на сэрцы…
Птушка ня крыкне нідзе ні адна.
Могілкі ў полі адны-адзінюткі.
Праслы гнілые на землю ляглі.
Крыж пахінуўся, як кветка у боры…
Многа іх, многа ляжыць на зямлі!
Кучка бярозак, верба ды хвоінка…
Вецер развеяў іх, дождж спаласкаў…
Вось дзе ад гора мужык атпачыне,
Вось дзе ён думкі і сьлёзы схаваў!
|