АДЛЁТ ЖУРАЎЛЁЎ. Белые валокны Сьцелюцца над долам. Не сьпеваюць пташкі, Сьціхнуў леса шолам.
Сьцелюцца валокны, Уецца павуціна— Блізка, блізка восень, Сумная часіна.
Зажурыцца небо, Схаванае ў хмары, І агорнуць сэрцэ Горкі жаль і мары.
Стагі лугавые Вежамі жаўцеюць, Галінка ня дрогне, Ветрыкі ня веюць.
Ціха, ціха ў небі, Ў гэтым божым моры… Ша! што то за крыкі Чуюцца ў прасторы?
Жаласные крыкі Льюцца над зямлёю, І чэпаюць сэрцэ Жалям і сьлязою.—