——— 60 ———
Зьява XII-ая. Тыя-ж і Пранцісь — Адольф — Агата.
ПРАНЦІСЬ (бяз шапкі ўваліваецца ў хату, трымаючы за каўнер Адольфа). Собственно, пане добрудзею, злодзея, злодзея злавіў, вось-цо-да.
АГАТА (цягнучы вузлы). А як-жа, тудэма-сюдэма, з гэтымі катомкамі каля вашага вакна капаўся.
ПАЎЛІНКА, СЬЦЯПАН і АЛЬЖБЕТА. Пан Быкоўскі?!…
ПРАНЦІСЬ. А так, так, пане добрузею. Адольф, Адольф! Злодзей, собсвенно, вось-цо-да!
СЬЦЯПАН (да Адольфа). Дык гэта ты мне хацеў дачку ўкрасьці, зладзюга, каханенькі-родненькі?
АДОЛЬФ (заікаючыся і не разумеючы, у чым рэч). Я.. я… зьбіраўся тут каля саду з дарогі, дык хацеў у панны Паўлінкі запытацца праз вакно, кудой выехаць.
ПРАНЦІСЬ. Собсвенно, злодзей, злодзей! Вузлы з хаты праз вакно павыцягіваў. Можа і шапку маю ўкраў?
АГАТА. Ты зараз, п'яніка, тудэма-сюдэма, і галаву забудзешся. Гэта-ж аж дамоз давалокся і тады толькі агледзеўся, што шапкі забыўся.
ПРАНЦІСЬ. Собсвенно, а баба на што, каб усяго пільнавала. Але злодзея, пане добрудзею, злавіў, злавіў, вось-цо-да.
СЬЦЯПАН (да Паўлінкі). Дык гэта ты, каханенькая-родненькая, за яго хацела замуж уцякаць, як даведалася, што гэнага гада, гэнае плюгаўства за афішкі арыштавалі?
ПАЎЛІНКА (глуха). Божухна мой, Божа! Якімку арыштавалі!!
