——— 55 ———
АДОЛЬФ. Ну, гэта толькі мужыкі так гавораць. (Раздае карты).
ПАЎЛІНКА. А як пан Адольф думаў, хто мы? То-ж так сама мужыцкага роду.
АДОЛЬФ. Першы раз чую!
ПАЎЛІНКА. Ды і пан Адольф так сама мужыцкага роду. (Іграюць у карты).
АДОЛЬФ (зьдзіўлены). І я?!…
ПАЎЛІНКА. Але, але! Калісь былі ўсе мужыкі, ну, дык цяпер кожны чалавек мужыцкага роду, хоць каторы і прыкідываецца панам, ці графам. Ды і што гаварыць? Адам і Эва і то былі мужыкамі.
АДОЛЬФ (зьдзіўлены). Адам і Эва?!…
ПАЎЛІНКА. І Ной і Езус.
АДОЛЬФ. Што я чую?… Адкуль гэта, панна Паўлінка ўсё ведаеце?
ПАЎЛІНКА. Ого, не скажу!
АДОЛЬФ (просячы). Проша сказаць.
ПАЎЛІНКА. Ня тэй б’яце! Вот салапяка!
АДОЛЬФ (паправіўшыся). Ды скажэце?
ПАЎЛІНКА (нецярпліва). Ну, добра. Запытайцеся ў Якіма Сарокі: ён усё вам раскажа. (Адольф прыігрывае). Дурань пан! Дурань пан!
АДОЛЬФ (папраўляючы). Гаспадар. (Раздае карты).
ПАЎЛІНКА (у старану). Які чорта гаспадар, калі дурань?!
АДОЛЬФ. Што панна Паўлінка кажа?
ПАЎЛІНКА. Кажу: але гаспадар. (Хвілю маўчаць. Паўлінка ў старану). Што тут гаварыць з гэтай вандзонкай? І трымае-ж яго нядобрае! (Да Адольфа). А ці пан Адольф жаніцца хочаце?
АДОЛЬФ. Ой, страшэнна хачу. А паньне Паўлінцы замуж хочацца?
