——— 54 ———
АЛЬЖБЕТА. Ну, дык і чаго-ж сьпяшацца?… Нам, старым, як той кажа, такая рэч: пад’еў ды на печ.
ПАЎЛІНКА (у старану). Чаго добрага — заначуе, вот будзе бяда. (Паглядаючы ў вакно). І цемра-ж страшэнная! (Услух). А пагода сягоньня нядрэнная. Нават месяц сьвеце, што рэдка на Пакровы. Будзе добра для пана Адольфа дамоў ехаць.
АДОЛЬФ. А хоць-бы і дрэнна, дык мне блізка; жарабец мой у момэнт дамчыць.
АЛЬЖБЕТА (да Паўлінкі). Ну, дык паглядзі-ж ты, дзе карты, ды пазабаўляйцеся яшчэ трохі з панам Адольфам, бо я, мусіць, зраблю сьледам за дзедам. Трохі-ж сягоньня такі натупалася.
АДОЛЬФ. Проша, проша, панечка! На нас маладых не зважайце.
АЛЬЖБЕТА. А ўжо-ж я такі і пайду.
АДОЛЬФ (цалуючы ў руку Альжбету). Хутка і я паеду, вось толькі дам аднаго гаспадара паньне Паўлінцы.
ПАЎЛІНКА. Паглядзім — хто каму?! (Шукае карт. Альжбета выходзе ў бакоўку?)
Зьява VIII-ая. Паўлінка — Адольф.
АДОЛЬФ. Чаго паненка шукае?
ПАЎЛІНКА. Таго, чаго яшчэ ня маю. Карт.
АДОЛЬФ (глянуўшы ў вакно). А вось яны — на вакне!
ПАЎЛІНКА (у старану). Думала, што ня ўбачыць; скарэй-бы можа з хаты выпхнула, не нашоўшы карт. (Да Адольфа), Ну, калі ёсьць, дык будзем іграць. (Паглядзеўшы ў вакно). А ў што?
АДОЛЬФ. У гаспадара.
ПАЎЛІНКА. Гэта, значыцца, у дурня?
