——— 48 ———
ПРАНЦІСЬ (закусываючы). Собственно, пачакайце; я зараз скамандую, пане добрудзею, за што і як узяцца, бо мой розум растропны, а вы нічога ня ведаеце.
ПАЎЛІНКА. Ну добра, пачакаем. (Да Адольфа). Што-ж гэта, пан Адольф, надуўся, як мыш на крупы, або, як апошняе ў печ усыпаўшы?
АДНА З ГАСЬЦЕЙ. Пан Адольф, відаць, закахаўся.
АДОЛЬФ. Ну, дык што, калі закахаўся?
ПРАНЦІСЬ (перажоўваючы яду). Собственно, цяпер, вось-цо-да, пойдзем лявоніху, пане добрудзею!
УСЕ. Лявоніху! Лявоніху!
АДОЛЬФ. Ізноў мужыцкая!
ПАЎЛІНКА (да Адольфа прыпадхлёбываючыся). А мы з панам Адольфам сыпнем лявоніху, сапраўды, сыпнем! Адпусьцецеся на мяне грэшную; болей ці ўдасца так весела з вамі паскакаць.
АДОЛЬФ. Ды я ўжо вельмі ня гневаюся. Калі ўжо так хочацца, дык пойдзем; што-там надта такое?!
ПРАНЦІСЬ (да музыкаў). Собственно рэжце, пане добрудзею! (Да Альжбеты). А мы з свацьцяй тупнем, вось-цо-да!
СЬЦЯПАН (да Агаты). А мы з свацьцяй, каханенькая-родненькая! (Музыкі іграюць лявоніху. Кабеты трохі ўпіраюцца, але пасьля ідуць; за імі астальныя госьці. Паўлінка — з Адольфам).
ПРАНЦІСЬ (прыпявае).
О, Лявоніха-Сымоніха была,
О, Лявону хлеба, солі не дала!
О, Лявоніха-Сымоніха, а-ей!
Не хадзі ламаць капусткі маей!
