Старонка:Paulinka.pdf/49

З пляцоўкі Вікікрыніцы
Гэта старонка не была вычытаная

——— 47 ———


ПРАНЦІСЬ (як перасталі пець). А цяпер, вось-цо-да, „Як-жа мне ня пець“, пане добрудзею.

АДОЛЬФ. Ізноў мужыцкую!

ПРАНЦІСЬ. Але! мужыцкую, але, вось-цо-да. А васпан, собственно, сваю панскую схавай сьвіньням на сьняданьне.

АГАТА (падходзіць і цягне Пранціся за полы). Кінь ты ўжо, тудэма-сюдэма, з поля сходзіць!

ПРАНЦІСЬ. Вось-цо-да, адчапіся ад мяне, пане добрудзею!

ПАЎЛІНКА. Ну, будзем пець „Як-жа мне ня пець, як-жа ня гудзець?...“ (Пяюць, як першую).

ПРАНЦІСЬ (як скончылі). А цяпер, собственно, „Чачотачку“, пане добрудзею.

КОЛЬКІ ГАЛАСОЎ. Чачотачку. Чачотачку! (Пяюць „Чачотачку“).

Спарадкіла чачотачка семера дачок,
Спарадзіла невялічкіх семера малых.

АЛЬЖБЕТА (як сьціхлі). Аддыхнеце, міленькія, хоць трохі, а то замарыліся дужа. (Да Пранціся). Хадзеце, сваток, за стол, ды можа чаго закусіце, бо і ты-ж памагаў.

ПРАНЦІСЬ (ссадзячыся). Собственно, глупство, вось-цо-да. Маладым трэба паказаць, паказаць, пане добрудзею, а яны ўсё натрапяць... правільна толькі навучыць іх. (Прапіваючы з фляжкі да Сьцяпана). А ты, сват, трымайся, вось-цо-да. Ім ня дам, яны маладзічкі яшчэ, пасьпеюць.

СЬЦЯПАН. А праўда, праўда, сватка! Яшчэ іх пара не ўцякла. (Выпівае).

ПАЎЛІНКА (каля гасьцей). А што-ж мы цяпер будзем рабіць? Ужо напеліся, дык можа ізноў пагуляема?