Старонка:Paulinka.pdf/47

З пляцоўкі Вікікрыніцы
Гэта старонка была вычытаная

——— 45 ———


Плываё голэмбі,
Летаё лабэндзі;
З нашэго коханя,
Пэўна, ніц не бэндзе.

ПАЎЛІНКА. А такі-ж нічога ня будзе.

АДЗІН З ГАСЬЦЕЙ. Ці-ж гэта голэмбі плываюць, а лабэндзі лятаюць?!

АДОЛЬФ. Ну, калі перабіваеце, дык саўсім ня буду пець.

АЛЬЖБЕТА. Хай пан Быкоўскі на іх не зважае, ды пяе; ведама — блазнота, што яны знаюць?

ПАЎЛІНКА (паглядзеўшы ў вакно). Выбачайце, пан Адольф! У мяне няўмысьле вылецела слаўцо.

КОЛЬКІ ГАЛАСОЎ. Выбачайце, выбачайце! Просім, просім. Больш ня будзем!

ПРАНЦІСЬ. Собственно, пане добрудзею, завядзі яшчэ сваю шарманку: яна ў цябе, прост, як грамафон, вось-цо-да, трубіць.

АДОЛЬФ. Ну, ужо буду. Але, калі яшчэ хоць раз перапыніце, тады загневаюся і саўсім кіну пець. Пейце тады самі!

КОЛЬКІ ГАЛАСОЎ. Не, не! Ня будзем!

АДОЛЬФ (пяе).

Гляджу я бяз толку на хладную шаль,
І чорную душу цярзае пячаль.

ПАЎЛІНКА (душачыся ад сьмеху). Ці-ж у пана Адольфа чорная душа?

АДОЛЬФ (насупіўшыся). Болей пець вам ня буду, хоць на каленях прасеце. Пейце сабе самі, калі такія разумныя! (Садзіцца).