——— 44 ———
ПАЎЛІНКА.
Я фарсуха, ты католік;
Ня руш мяне за падолік, —
Мой падолік шоўкам шыты,
Хто палезе, будзе біты!
СЬЦЯПАН (як сьціхла гульня). Брава, брава, пан Адольф! Складзен да танцаў, як, не раўнуючы, закрыстыян да ружанцаў.
ПРАНЦІСЬ (пацягіваючы з фляжкі). Глупство, глупство, вось-цо-да! Собственно, хоць у кішані пуста, за тое ногі сыплюць густа. Каб яму яшчэ ды мой розум растропны, дык зусім было-б добра, пане добрудзею.
АГАТА. Кінь ты ўжо, тудэма-сюдэма, плаўзгаць, як латак у млыне! Гуляюць — няхай гуляюць; ты сваімі качэргамі так не патрапіш.
АЛЬЖБЕТА (да Пранціся). <poem>Можа-б чаго, сватка, закусілі?
ПРАНЦІСЬ. Глупство, вось-цо-да. Собственно, закушу, закушу. (Да гасьцей). А вы, пане добрудзею, забаўляйцеся, пакуль гаспадар вон з хаты ня гоне, вось-цо-да.
ПАЎЛІНКА (да Адольфа). Можа, пан Адольф, сьпяіцё нам што колечы? Я чула, што вельмі пекны голас маеце.
АДОЛЬФ (астанаўліваючыся). Э-э! які там пекны! Ось так сабе! Канешне, лепшы, як у другіх.
КОЛЬКІ ГАЛАСОЎ. Дык проша сьпець. Мы ўсе просіма.
АДОЛЬФ. Калі ўжо так пекна просіце, дык можна. А якую-ж бы панна Паўлінка хацела?
ПАЎЛІНКА. А ўсё роўна, хоць якую! Ну, якая лепей у пана Адольфа выходзе?
АДОЛЬФ (пяе няскладна, махаючы хустачкай па твару).
