——— 30 ———
Зьява XV-ая. Паўлінка — Сьцяпан — Альжбета — Пранцісь — Агата.
ПРАНЦІСЬ. Глупство, пане добрудзею. Я, вось-цо-да, казаў, собственно, ня дзе падзенецца.
АГАТА (дражнячы). Вось-цо-да, вось-цо-да! Сам кабылу, тудэма-сюдэма, паставіў у вас пад паветкай, а шукае за плотам. Дарма толькі поўзалі і сьлядоў прыглядаліся.
АЛЬЖБЕТА. Ну, дзякуй Богу, што хоць нашлася. (Да Сьцяпана). Што ты там круціш у руках?
СЬЦЯПАН (тыкаючы, фатаграфіяй у твар Альжбеце). На, на! любуйся, якія прэзэнты атрымлівае твая дачушка.
АЛЬЖБЕТА (закрываючы рукой твар). Чаго сунешся?... Такая яна і твая, як мая.
ПРАНЦІСЬ. Пакажы, пакажы, пане добрудзею, што гэта за птушка?
СЬЦЯПАН (паказываючы). На, глядзі, сваток! Павіншуй мяне з такой дачушкай і з гэтым, з гэтым гарэтыкам.
ПРАНЦІСЬ (разглядаючы). Эгэ! Гэта гэты разумненькі, вучоны, грамацей... Собственно, Сарока, вось-цо-да.
СЬЦЯПАН. Але-ж, але! Якім Сарока.
АГАТА (да СЬЦЯПАНА). Тудэма-сюдэма, пакажэце і мне, сватка.
ПРАНЦІСЬ (да Агаты). Ты, пане добрудзею, баба, ня лезь сюды з цікавым носам. Собственно, пілнуй сваей спадніцы і панчохаў, вось-цо-да. А мы суд, суд зробім... правы і скоры.
