——— 23 ———
ПАЎЛІНКА (прыпамінаючы). Як-жа ён, як?... Здаецца, Бык... Бычок...
СЬЦЯПАН. Ага, ён, ён. Не, ня так! Быкоўскі, каханенькая-родненькая, вось як! Пан Адольф Быкоўскі. (Да Пранціся). Дык бачыш, сваток, ён, значыцца, падлабуніваецца к маей Паўлінцы. Што ты на гэта?
ПРАНЦІСЬ (дастаючы гарэлкі). Глупство, глупство, пане добрудзею. Собственно, бычок, вось-цо-да, і больш нічога. (П'ець і дае гарэлкі Сьцяпану).
СЬЦЯПАН (выпіўшы). Заўтра, знакам тым, прыедзе абнюхаць, як і што, дык і сваток са сваей загляньце да нас. А ну-ж, каханенькі-родненькі, можа які гандаль будзе наладжывацца, дык прыкінеш якое слаўцо. Прыедзьце толькі.
ПРАНЦІСЬ. Глупство, пане добрудзею, і прыйці можна. Собственно, блізка, вось-цо-да.
СЬЦЯПАН. Блізка, то блізка, але каб ня было сьлізка: на дождж як-бы зьбіраецца.
ПАЎЛІНКА (з месца). А ці татка каня паілі?
СЬЦЯПАН. Не, каханенькая-родненькая. Зараз пайду. (Да Пранціся). А можа разам з сватам пойдзем? Я свайго напаю, а сват свайго паглядзіш, ці добра прывязаны.
ПРАНЦІСЬ. Глупство, пане добраудзею. Собственно, жонка завязе, калі кабыла ўцякла. (Да Агаты). Праўда, баба?
АГАТА (з месца). Што — праўда?
ПРАНЦІСЬ. Собственно, калі-б кабыла ўцякла, то мяне тады ты дамоў завязеш, пане добрудзею.
АГАТА. А каб ты, тудэма-сюдэма, бокам езьдзіў! Ідзі скарэй, паглядзі. Гэта-ж і мне з памяці сышло.
