Старонка:Paulinka.pdf/19

З пляцоўкі Вікікрыніцы
Гэта старонка не была вычытаная

——— 17 ———

што мае ўсякую далікатнасьць і ўсё такое? (Ставіць яду на стол і садзіцца за шыцьцё).

СЬЦЯПАН (ядучы). Вельмі васпанна цікавая! Скора састарышся, каханенькая-родненькая, як усё будзеш ведаць.

ПАЎЛІНКА (просячы). Скажэце, скажэце, татачка!

СЬЦЯПАН. Ага, ні села, ні пала, захацела баба сала. Калі ўжо табе, каханенькая-родненькая, так хочацца, дык скажу. (З павагай). Знакам тым, гэта паніч з далікатнасьцяй і з усякім такім — мой зяць.

ПАЎЛІНКА (пырснуўшы сьмехам). Зяць!!.

СЬЦЯПАН. Знакам тым, ён не саўсім яшчэ зяць, але скора на яго выкіруецца.

ПАЎЛІНКА. А як-жа годнась гэтага... гэтага, ну як яго... што некалі татавым зяцем зробіцца?

АЛЬЖБЕТА. Ды гэты-ж, гэты... Ты пэўне яго бачыла некалі... Адольф Быкоўшчык.

ПАЎЛІНКА. Быкоўшчык?!.

СЬЦЯПАН. Але. Але! Пан Адольф Быкоўскі.

ПАЎЛІНКА. Ну, хіба, татка, для яго другой дачкі пастараецеся, або самі з ім ажэніцеся, каб перарабіць яго з простага чалавека на свайго зяця.

СЬЦЯПАН. А ты што? — Зломак?

ПАЎЛІНКА. Зломак — ня зломак, але і за ламаку не пайду.

СЬЦЯПАН. А дзяга на што?

ПАЎЛІНКА. На ўсё, толькі не на паганяку к замуству.

СЬЦЯПАН. Каханенькая-родненькая, яшчэ паглядзім, дзе каго пасадзім.

АЛЬЖБЕТА (ядучы, да Сьцяпана). Еш вот лепей, чымся з пустога ў парожняе пераліваць! Як прыедзе сватацца, тады тое і будзе.