——— 12 ———
Якім. Ня бойся, золатца, ня зловяць! Усё пойдзе гладка. Заўтра ў вас вечарынка; посьле вечарынкі ўсе будуць спаць моцна так, што хоць з гарматаў страляй — нічога не пачуюць. Я ўсё акуратна прыгатую, ты толькі зьвяжаш у клумак што патрабнейшае, а там праз мамэнт — і ты мая на векі вечныя.
Паўлінка (нібы са злосьцю). Ня я твая, а ты мой на векі вечныя!
Якім. Ну, хай будзе, як Сора казала; але гэта толькі тады ў нас выйдзе, калі ты прыстанеш на тое, аб што я цябе прасіў і прашу.
Паўлінка (падумаўшы, сьмяючыся). Ну, згода да... заўтрашняга дня, а там пабачым.
Якім (павесялеўшы). І даўно ўжо трэба было гэтак сказаць, мая ты кветачка майская. Заўтра вечарам, як толькі ўсе паўкладаюцца, — яўжо ў садзе пад вакном буду на цябе чакаць. Ты ваконца адчыніш, лахі пад пахі — ды скакель з хаты ў сад, як пятух!...
Паўлінка. Гэта ты, як пятух, а я, як...
Якім (перапыняючы). Як курыца.
Паўлінка. Ня курыца, а як зязюлька.
Якім. Як зязюлька, праз вакно — фырр! а пятух —цап, а поп крапілам — пырсь! а там...
Паўлінка (сьмяючыся). А там ізноў — фырр!... (Размахівае рукамі і хоча вырвацца. Якім мацней прыціскае яе к сабе і хоча пацалаваць; яна нібы бароніцца, а пасьля хватае яго за шыю, і яны доўга горача цалуюцца).
Якім. Ох, каб гэтак ўсё жыцьцё і кожную мінутку.
Паўлінка. Ого! Разласаваўся!... Аскому нагоніш, пакуль ахвоту спагоніш, пакуль ахвоту спагоніш. (Прыслухаўшы-
