Гэта старонка не была вычытаная
Zliusia szto s kabiacínaj kiépśka idzié spráwa,[1]
Zhadáu szto lepsz s druhími míła joj zabáwa. —
Woś padchódzić, hłádziaczy wusý samawíty,
Zaśmiajécca, a śmiech toj wiélmi jadawíty,
I każe: —» Akadémju słáunu Wilna májeć,[2]
Da ab sabákach janá tam nia nauczájeć,
Druhá ab nich u Arszáwie, Krákawie hawórka,[3]
I na sialé. — Uczyć nas stára pryhawórka,
Jak biez chwastá sabáka, tak szláchcic biez czýna,
Chwost sabáce da biéhu nia máła pryczýna; —
A Pan chwálisz sabaku, szto biez chwastá chódzić; —
Niacháj ciótka páńskaja sud pamiéż nas swódzić. —
Choć páni Taliména żyłá u stalícy,
I námieś zaświaciła u nászaj akalícy,
Da sud joj ab achwócie práudaju zaświécić,
Bo naúka s letámi uadnó s sabój miécić.» —
- ↑ Ponieważ nad (u), które w narzeczu ludowém często się zlewa z poprzedzającą lub następującą, wedle potrzeby, zgłos ą, kladziono dotąd takiż samy znak pionowy, jaki się daje widziec nad samogłoskami, dla oznaczenia akcentu, odtąd więc, dla odróżnienia u, w tym przypadku, będzie one Cursive (u).
- ↑ Akadémja, — to szkóła, ukatóraj úczać wialíkaha rózumu. —
- ↑ Krákau, — piérszy staliczny hórad pólski, staréjszy at Arszáwy. —
