Старонка:Pan Tadeusz (1859).pdf/46

Na achwótnych da kúsa úsie uhrúń uśsieli, —
Zawiazáúsia spor dziéłam, — aż jadý nia jéli. —
Hóman wialík, — usiáki jaki nia úwiaradziúsiá; —
A straszénna Pan Réjant zaciaciarawíúsia, —
Jak paszóú takawáci, — takawáú biez miéry,
Znákami dakázywaú swaí mówy szczéry. —
(Balesta baúbatunóm zwáúsia mież sudździámi,
I dla taho straszénna macháú jon rukámi).
Ciapiér janý przy bakach, — u zad łókci wyhnuú,
Woś spad placzéj rukámi, dyj nóhciami sprýhnuú,
Pakázujuczy takim znákam chártuú smýczku,
Prylóh na stoł, dyj krýknuú, báczycca únakliczku: —
»Wyżha! — puscili rázam s Acésaram zmóúna,
Woś dwa zamki szczóúknuli s dwuch stralbóczak róúná
Wyżhá! — paszli, — a zajac strunój úpóla mczýúsiá,
Sabáki tútze, (Rajént pálcami nasiúsiá
Pa stalé, — basz sabáczy pakázywaú skóki).
Sabáki tútże, pad les hnáliś nia dalóki: —
Sakoł, niéczaha kazáć, znáchar na to dziełá,
Wýciahsia piéred kusym na dałońnia céła; —
Wiedaú ja szło spudłújeć, — zaj cikún wialíki!
Cchaú, býtem prósta úpóla, — za nim usié smýki, —