— О, не, бабка: веру, веру! Аб тваім знахарстве ўсюды кажуць: у Хатовічах, у Малкавічах, У Ганцавічах, — усюды!
— Г-э-э-э, панічок: з-пад самага Пінска прыходзяць і прыязджаюць да старое Мар’і, — з гордасцю прамовіла бабка.
— І як гэта ты, бабка, шаптаць навучылася?
— Навучылася, панічыку, навучылася!
— А хто цябе навучыў?
— Ой, панічок, вы ўсё хочаце ведаць!
— А што-ж, бабка: навучыўся-б, і да мяне хадзілі-б людзі, і я памагаў-бы ім.
— Няможна гэта, панічыку!
— Чаму няможна? Хіба грэх?
— Няможна!
— Мусіць, бабка, ты з нячыстай сілай знаешся?
— Бог з вамі, панічок! Што вы сказалі проціў ночы?! Няхай бог крые! І не ўспамінайце вы яе!.. Ва імя айца і сына і святога духа!
Старая паляшучка, знахарка Мар’я, набожна перахрысцілася, падняўшы вочы на абраз.
— А што-ж яна мне зробіць, гэтая нячыстая сіла? Я не баюся яе, бо яе, бабка, наогул няма.
— Гэ, панічыку, вы яшчэ маладзенькі, мала на свеце жылі.
— Ну, а вось ты, бабка, дзякаваць богу, трошкі пажыла-такі, а скажы-ж мне, ці бачыла ты хоць раз нячыстую сілу?
— Не кожнага, панічок, яна налучае, — ухілілася старая ад простага адказу.
— А я табе, бабка, скажу, каго яна налучае. Наколькі я ведаю, яна найбольш прывязваецца да п’яных цёмных людзей і то ўночы.
Старожка з гэтым не згадзілася і паківала галавой. А настаўнік, яшчэ зусім малады хлопец, які нядаўна прыехаў у першую сваю школку ў глухой палескай вёсцы, ледзь-ледзь усміхнуўся сам сабе, пэўны ў тым, што старая няіменна раскажа пра здарэнне з нячыстай сілай. Яму вельмі падабаліся такія гутаркі з гэтымі простымі людзьмі, якія яшчэ так мала адышліся ад часоў першапачатковай людской культуры.
