— Што-ж вас так мала? — спытаў іх Лабановіч.
— Яшчэ прыдуць, — адказаў адзін са старэйшых.
— Заўтра будзе болей, — дадаў другі.
— А вы, дзеткі, яшчэ першы раз прышлі да школкі? — мякка прамовіў настаўнік да маладых.
Тыя спусцілі вочы, і толькі адзін, самы храбры, прамовіў кароткае:
— Але.
VIII
Пагаварыўшы з вучнямі і крыху разагнаўшы іх страх, Лабановіч прынёс журнал і пачаў рабіць запіс. Дзеці смялей падыходзілі да свайго настаўніка і давалі адказы на яго пытанні. Пры гэтым часта выяўлялася прастэча і непасрэднасць дзіцячай істоты, якая вельмі развясельвала нстаўніка і ўсю школу, выклікаючы цэлыя выбухі смеху.
— Скажы-ж ты, галубок, — звярнуўся Лабановіч да аднаго хлопчыка, які падышоў запісвацца. — Як ты завешся?
Хлопчык маўчаў і пазіраў на настаўніка сваімі яснымі вочкамі. Відавочна, у гэтым запытані яму пачулася штось падазронае: ці няма тут якое хітрасці, каб не падашукацца часамі? Запытанне, з яго погляду, было зусім нецікавае і непатрэбнае: хто-ж не ведае, як ён завецца?
Але настаўнік не адступаўся і зноў запытаў, як яго зваць.
— Або ты не ведаеш? — у сваю чаргу спытаў хлопчык.
— Не, не ведаю, бо каб ведаў, то не пытаўся-б.
— Ну, як-жа? Іван, ды і ўсё! — прамовіў громка хлопчык з адценнем лёгкай усерджанасці.
— А цябе як зваць? — спытаў настаўнік другога хлопчыка.
— Лар’ён, — весела адказаў той.
— А як завецца твой бацька?
— Кандрат.
— А як тваё прозвішча?
Хлопчык закрыў рукамі твар і пачаў смяяцца.