U Biaduli pierewažywajuć matywy sumnyje. Jon sam kaže ab swaim tworčestwie:
|
Na hornie dušy ja žywy wierš kawaŭ. Na strunach dušy žywy wierš ja zahraǔ: („N. N.“ 13—1914) |
Ale ŭsiemahučaja pryroda daje jamu nadzieju na ščaście i radaść, i jon kaže da płačučaj dziaŭčyny:
|
O, soniejko tak jasnaje! Ty budź, jak taja jabłyńka, Hladzi, jak letni wietryček („Pieśnia“ — „N. N.“ 21-22, 1914) |
Dyj sum Biaduli — nie bieznadziejny. Jon wieryć u jasnuju budučynu, jon pračuwaje prychod jaje i kliče tych, chto pryzwan budawać nowaje žyćcio:
