Старонка:Našy pieśniary (1918).pdf/81

Ǔwakruh była noč; jaje ciemra žyla,
Žyła jaje cichaść niemaja;
Son snom astajecca, — haniebna i jon,
Jak ranicaj cień, prapadaje…

Zdajeca, ǔžo šmat čaho znaje duša,
Zdajecca, jej ǔsio zrazumieło,
No mara, što sercu kazała swoj skaz,
Nia skončyła i… aniamieła.

.     .     .     .     .     .     .     .     .     .     .     .     .     .     .     .     .     .     .     .     .     .     .     .     .     .     .     .     .     .     .     .     .     .     .     .     .     .     .     .     .     .     .     .     .     .     .     .     .     .     .     .     .     .     .     .     .     .     .     .     .

Ciapier jašče bolšaja muka žywie
Ŭ dušy pieśniara maładoha,
Bo tajny mahilnaj raskryć jon nia moh
U zamčyščy carstwa ziamnoha!

Hetkim wieršam adkrywaje Źmitrok Biadula swajo supracoŭnictwo ŭ „Našaj Niwie“ (№ 3 — 1914 h.) pad pseǔdonimam Jasakar.

U padobnyž ton uderyǔ Biadula i ŭ wieršu „Serce praroče“, cikawym swajej formaj („N. N.“ — №20 — 1914). Woś kancawy adrywak wierša:

Ǔ samym sercy maim — čaraŭnica trywoha,
Ǔ samym sercy maim carstwo Čornaho Boha

Rassiewaje atručeny mak…

I, zdajecca, ǔsio śpić pad cižaram mahiły,

I, zdajecca, žyćcio niecikawa, niamiła.

Smokče kroǔ mnie z hrudziej waŭkałak.

Serce niešta błahoje praroče,
I z hrudziej jano wyrwacca choče!…