ǔraz že i tuchnie, pakidajučy pa sabie odblesk, bytcym padajučaja zorka.
Najbolš jasna, najbolš poŭna wyjaŭlajecca duchowy oblik Źmitraka Biaduli ŭ pamienionych užo karocieńkich abrazkach impressijach, drukawanych u „Maładoj Biełarusi“ (3 sšytak 1913 h.), a tak sama ŭ raskazach, drukawanych u 1914-1915 h. u „Našaj Niwie“. „Swist małoha Habrusika“ — heta adna s perlaŭ tworčaści jaho, a „Piać lyžek zacirki“ — najbolš jarki z jaho abrazkoŭ wiaskowaho žyćcia. Treba, naahuł, skazać, što ǔ prozie Biadula najbolš biezpasredni, pad toj čas, jak u wieršach, zwiertajučych na siabie uwahu formaj i žywaściu, bahaćciem mowy, biezpasrednaść čeśnie, asłablajecca nachiłam da mistycyzmu — badaj tak sama adnej z nacyonalnych žydoŭskich adznak pieśniara.
|
Schinuǔšyś da kryža, stajało ŭ cišy Niedaŭna zusim ad wiasiennaj ziamli I bytcym u wopratku nočnych cianiej Anioły čytali heroglify zor |
