łaruskju literaturu narodny charakter i hetak zaniaŭ miejsco pieršaho pieśniara Maładoj Biełarusi.
Maciej Buračok — heta zapraǔdy biełaruski nacyonalny paet: jon tak dobra razumieŭ naš narod, byŭ tak blizki da jaho dušoj, što jaho twory — zaŭsiody wysokaj artystyčnaj cany, nia hledziačy na zabaronu rasiejskaho uradu, dachodzili da samych hłuchich biełaruskich wiosak to pieredawanyje wusna, to ǔ zahraničnych wydańniach (zborniki „Dudka Biełaruskaja“ i „Smyk Bielaruski“, drukawanyje ŭ 90-ch hadach), dastaŭlaŭšychsia kontrabandaj. Wieršy Buračka stalisia skora ahulna-narodnym mieńniem: ich wučylisia na pamiać zusim tak sama, jak oryhinalnych narodnych piesień. Maciej Buračok — heta intelihient, buzhadawany ŭ apalačenaj šlachockaj siamji — u tradycjach baraćby za palityčnuju wolu, wučyǔšyjsia paśla ŭ maskoŭskim uniwersyteci i wyniesšyj adtul demokratyčnyje idei rasiejskich radykalaŭ 80-ch hadoŭ. Jon znamianita wyčuwaŭ bićcio pulsu narodnaho, baleŭ jaho bolem, ciešyǔsia jaho radaściami, ǔsiej dušoj aburywaŭsia s pryčyny haniebnaho rabstwa, ślady katoraho nadoŭha zabili ǔ biełaruskich sielanach pačućcio čeławiečaj hordaści. Jon horača zwaŭ naš narod skinuć puty duchowaho rabstwa, horda padniać haławu i śmieła — na ǔwieś świet zajawić, što jon tolki spaŭ, a ciapier zbudziǔsia i trebuje dla siabie naležnaho miejsca ŭ siamji bratnich narodaǔ. U pieršych tworach swaich Bohušewič kliče biełarusaŭ nie kidać rodnaj mowy — „opratki dušy“. U silnych słowach, uloženych u wusty mužyka-biełarusa, jon uzwialičywaje tuju mazalistuju ruku, na katoraj „nima skazy“. Jon z niezwyčajnym humoram wyśmieiwaje toje, što dawało „pawahu“, „blesk“ panom u wačach ciomnych chlebarobaŭ, wyśmieiwaje sielskuju administraciju, katoraja ličyć siabie pierad „prostymi“ ludźmi za „waž-
