Старонка:Našy pieśniary (1918).pdf/70

Konstancija Bujło.

„Ciotka“ i Bujło — biazsporna, najbolš wydatnyje žanockije siły ǔ biełaruskaj paezii, ale jakije-ž heta roznyje typy!

„Ciotka“ — ŭsia adzin paryǔ u wyš, da wialikich idealaŭ. Jana bjecca sa złybiedami žyćcia, nadrywajučy swaje siły, jana zmahajecca z niadolaj i niawolaj swajho narodu, a ščaście asabistaje — heta tolki cichaje, tajomnaje žadańnie zbalełaj dušy. Bujło — maładaja, poŭnaja sił i achwoty da žyćcia dziaŭčyna, katoraja hladzić na świet takimi wačyma, jak pawinna hladzieć dziaŭčyna z haračym sercem i čystaj dušoj, majučy 18-20 hadoŭ. I nia dziwa što na pieršym miejscy u jaje staić asabistaje ščaście, što ǔ jaje wieršach čujucca haračyje słowy kachańnia, što jana ždže tej lubowi, jakuju bačyć tolki ǔ marach-snach, jakuju duša jaje pračuwaje.

Ǔžo świečka pahasła. Ŭžo noč za waknom…
U paścieli mnie dušna, nia śpicca…
O son! Ty samkni maje wočy skarej:
Mo miły siahońnia pryśnicca!

(„Dziaučyna“)

I sny prynosiać jej abrazy miłaho nikoli nie bačenaho, nieznajomaho:

Ja šukała ciabie, miły moj, ǔžo daŭno, —