|
Ad rodnych niǔ, ad rodnaj chaty
U panski dwor dziela krasy
Jany, biazdolnyje, uziaty
Tkać załatyje pajasy.
I ciaham doŭhije časiny,
Dziawočyje zabyǔšy sny,
Swaje šyrokije tkaniny
Na ład piersicki tkuć jany.
A za ścianoj smiajecca pole,
Zijaje nieba z-za wakna, —
I dumki mknucca mimawoli
Tudy, dzie rasćwiła wiesna,
Dzie blišče zbožže ŭ jasnaj dali,
Siniejuć miła wasilki,
Chałodnym srebram źjajuć chwali
Miž hor lijučajsia raki,
Ciamnieje kraj zubčaty bora…
I tče, zabyǔšysia, ruka
Zamiest persickaho uzora
Cwiatok radzimy wasilka.
|
Bohdanowič — pieršy miž biełarusami pieśniar miesta, katoraje daje jamu natchnieńnie nia mienš, čym žywaja pryroda. U swaim „Wianku“ jon uploŭ ceły cykl wieršaŭ pad ahulnym zahałoŭkam „Miesta“, pajaŭleńnie katorych tłumačyć u ǔstupie:
|
Zwiarnuŭ kalis Pegas na wułki
S prywolnych palawych daroh, —
I prakaciǔsia topat hułki,
I iskry sypnuli s-pad noh.
U hrudzi kwołyje zapała
Dačka kamieńniaŭ — miesta mnie,
Pačuju ja tej iskry žała,
I wierš ab mieści s serca mknie.
|
