Старонка:Našy pieśniary (1918).pdf/52

Hraź łuž; napoŭnić mhła prastor,
I ŭstanie z ich, haračy miła,
Uzor.

I sonce dalš klanuć, što skryło
Łuž zory dniom. I čuje bor,
I čuje pole krechat chiły, —
Dy žab nia ǔčuć wyšej ad hor
Tam, dzie čyjaś ruka zrabiła
Uzor.

OKTAWA:

Jak mocny reaktyǔ, katory wyklikaje
Miž strok lista, maŭlaŭ niaboščykoǔ z mahił,
Rad rańš niawidnych słoŭ, — tak ciemień zaliwaje
Zialony, bytcym lod, chałodny niebaschił,
I praz imłu jaho patrochu wystupaje
Maleńkich, miłych zor dryžaščу srebny pуł.
Zdaroŭ, radzimyje! Macniej, jaśniej harycie
I sercu ab krasie pryrody hawarycie!

A woś adzin s SONNETAŬ:

Pamiž piaskoǔ Jahipieckaj ziamli,
Nad chwalami siniejučaho Niła,
Ǔžo kolki tysiač hod staić mahiła;
Ǔ harščku nasieńnia žmieniu tam znajšli.
Choć zierniejki zasochšyje byli,
Usiož taki žyćciowaja ich siła
Zbudziłasia i bujna ŭskałasiła
Paroj wiasieńniaj zbožže na ralli.

Woś symwoł twoj, zabyty kraju rodny!
Zwarušeny narešci duch narodny,
Ja wieruju, biazpłodna nie zaśnie,
A ǔpierad ryniecca, maŭlaŭ krynica,