ros u dalokaj čužynie i nie bačyǔ swajej Baćkaŭščyny, ab katoraj čuŭ adno tolki ad baćki, čeławieka intelihientnaho i ščyra lubiǔšaho rodny kraj, chacia užywaŭšaho doma rasiejskaj mowy. Jak apawiedaŭ Maksim Bohdanowič, hetaja dalokaja, nieznanaja Backaŭščyna Biełaruś niejak dziŭna čarawała jaho i wabiła k sabie ad taho času, jak jon pačaǔ žyć świadomym žyćciom: samaje imia jaje budziło ŭ dušy paeta dziǔny stan, i zdawałosia jamu, što woś-woś bryznuć ślozy z jaho wačej. Užo budučy ǔ staršych kłasach himnazii, jon niejak dastaŭ kolki biełaruskich knižak. I heta wyzwało ŭ im stanoŭčy pawarot: jon zbudziǔsia nacyonalna, i praca dziela swajho dalokaho, ajomnaho, zabytaho ŭsimi narodu stałasia hłaŭnaj metaj jaho žyćcia. Skora, nawučyǔšysia teoretyčna — s knižak i hazet — biełaruskaj mowy, jon pačynaje pisać pa biełarusku wieršy, katoryje šleć u Wilniu — ŭ redakciju „Našaj Niwy“. Tut akazalisia ludzi, zrazu acaniǔšyje paetycki talent Bohdanowiča. U zawiazaǔšajsia pierapiscy małady paet znajšoǔ paddzieržku ŭ swajej pracy i z uzrastajučaj wieraj u karyść swajej literaturnaj raboty dawaŭ usio nowyje i nowyje twory.
Uzhadawany na prymiernikach najlepšych tworaŭ suświetnaj literatury, s katorymi jašče ŭ himnazii, a paśla ŭ uniwersyteci znajomiŭsia najbolš u oryhinałach, Bohdanowič maje niezwyčajna silnaje pačućcio krasy, harmonii. Z hetaj pryčyny kožyn z jaho wieršaů, najčaściej zusim karocieńkich, adznačywajecca biazsporna artystyčnaj formaj: heta — perły biełaruskaj paezii.
|
Upali z hrudziej Pana Boha, |
