pryznać, što Janka Kupała maje biazspornaje prawa nasić imia biełaruskaho nacyonalnaho pieśniara: jon papraŭdzi zasłyžyǔ na heta.
Niezaležnie ad hetaho, treba adznačyć ješče adnu zasłuhu Kupały pierad biełaruskim narodam, katoraja wydzielaje jaho z doŭhaho ściahu biełaruskich paetaŭ i piśmieńnikoǔ. Poruč s tym, jak tworčaść jaho uzbahačywałasia ǔsio nowymi temami i nowymi pierežywańniami, toj zapas słoǔ, jaki Kupała wynies z rodnaj chaty, akazwaŭsia lišnie biednym. I woś, znamienita wyčuwajučy duch biełaruskaj mowy, Kupała śmieła pačaŭ twaryć zusim nowyje słowy, katoryje, wyražajučy najbolš tonkije adcienki, niezwyčajna uzbahacili biełaruski sławar, pryswaiwajučy biełarusam massu nowych paniaćciaǔ. U hetym — adnaz najbolš surjoznych zasłuh hetaj biazsporna najwialikšaj sily ŭ biełaruskaj literatury, i zusim sprawiadliwa krytyki nazywajuć Kupału „biełaruskim Sewčenkaj“. Bahaćcie słoŭ i daje Kupałe mahčymaść dajści tej muzykalnaści wierša, katoraja ješče bolej usiliwaje krasačnaść abrazoǔ, daje illuziju, bytcym u haračy letni dzień my čujem zapraŭdy, jak „nudna u poli źwinić awadzień“, čujem „zwon siarpoŭ i śpieǔ žniai“.
Imia Janki Kupały zapisano ŭ biełaruskim ruchu nia tolki, jak imia paeta: u apošnije hady jon zaniaŭ wydatnaje stanowišče u hramadzianskim žyćci biełarusaŭ, jak redaktar časopisi „Naša Niwa“ ǔ Wilni, katoruju wioŭ u 1914 i 1915 hadoch ažno da taho času, kali pry adstupleńni rasiejcaŭ z Wilni jaho prymusili adhetul wyjechać, jak wajenna abiazanaho.
