hłybokije zmieny ǔ jaho dušy i adkryli pierad jaho wačyma nowyje kruhazory, nowyje darohi. Žyćcio ŭ Wilni, a paśla ŭ Pieciarburzi, dzie małady paet niekolki hadoŭ słuchaŭ lekcii na ahulna-aświetowych kursach, pieršy raz paznajomiǔšycia s systematyčnaj nawukaj, dało nowy kirunak duchowamu razwićciu Kupały: jon pačaŭ hłybiej uhledacca ǔ žyćciowyje sprawy, pačaŭ świadoma wybirać temy dla swaich rabot. Ale ani atmosfera wialikich miest, ani nowyje warunki, ani nowyje ludzi, akružaŭšyje Kupału, nie zabili ŭ jaho dušy dziǔnaj świežaści i biezpasrednaści pierežywańnioǔ. Kupała, jak byǔ, tak i astaŭsia pieśniarom wioski, ale pry hetym usio jarčej pačynaje wystupać indywidualnaść jaho: jon užo nie zliwajecca s tej siermiažnaj narodnaj massaj, katoraja žywie adnym žyściom, a dachodzić świadomaści swajho ja i hladzić na ǔsio nawakoł inšymi wacyma.
Śledam zą „Žalejkaj“ wychodzić rad jak wialikšych tworaŭ Kupały, tak i nowych zbornikoǔ. U 1910 hadu nadrukowana jaho „Adwiečnaja Pieśnia“, abraz wieršam u XII zjawach (Pieciarburh. 8° 32 str.), dzie pierad nami prachodzić usio žyćcio čeławieka ad kałyski da mahiły, i čelawiek toj — biełaruski sielanin-chlebarob, zasudženy dolaj na wiečnaje zmahańnie za kusok chleba, na wiečnuju pakutu. Twor hety, apryč swajej literaturnaj wartaści, cikawy apisańniami bytu našaj wioski. U tym-že 1910 hadu wyjšoǔ z druku druhi zbornik Kupały „Huślar“ (Pieciarburh 8° 80 str.), u 1912 — dramatyčnaja paema ŭ abrazoch „Son na Kurhanie“ (Pieciarburh 8° 100 str.), a ǔ 1913 wialiki tom wieršaŭ pad ahulnym zahałoŭkam „Šlacham žyćcia“ (Pieciarburh. 8°. 264 str.) i napisanaj prozaj „Paŭlinka“, sceničny tworu u 2 aktach sa šlachockaho žyćcia, za-
