Kupała lubić hetu swaju Bačkaǔščynu, lubić hety „lud ubohi“, bo ǔsio heta — rodnaje dla jaho, blizkaje jaho sercu. Jon tak sama prosta, ale zaŭsiody malaŭniča i žywa daje apisańnia našych dreǔ, paloŭ i sienažatak, swajej soški i kasy. Jak žywa apisan u wieršyku „Pry skacinie“ moment, kali na pieršy huk pastyrskaj truby budzicca ranicaj wiaskowaje žyćcio:
|
Jašče i sonce nie ǔzyjšło Tru-hu! tru-hu! ŭstawaj, Ǔstaje siało na trubny huk, Tru-hu! tru-hu! idzi |
Wieršy Kupały — heta časta zapraǔdnyie pieśni: tolki muzyki da ich niechwataje! Da čysla hetkich wieršaŭ-piesień adnosicca pierš za ǔsio jaho „Pieśnia žniejaŭ“, napisanaja ŭ 1906 hadu:
|
Pahnuǔčy ŭ kruk chudyje śpiny, |
