Старонка:Našy pieśniary (1918).pdf/25

Janka Kupała.

Janka Kupała (Iwan Łucewič) radziǔsia ŭ 1883 hadu ǔ wakolicy Akopy, pad Minskam, u chaci baćki swajho chlebaroba. Ješče dziaciukom jon prystaŭ na słužbu ǔ susiednim dwornym brawary i tam, stojučy pry mašynie, ǔ rytm jaje hrukatu čyrkaŭ na papiery swaje dumki, zusim nieświadoma wyliwaǔšyjesia ŭ formie wieršaŭ.

Dumki, dumki — wiesiałuški!
Skul wy uzialisia,
Što u myślach, niby ptuški,
Pieśniaj azwalisia?

— pytajecca paet u wieršu „Da swaich dumak“ i nie znachodzić na swajo pytańnie adkazu. Bo Kupała zapraǔdy pieśniar „z woli Božaj“, i wieršy jaho — heta adhałoski ŭsiaho, što jon bačyć nawakoł, što pierežywaje z dnia na dzień. Kupała piše, bo nia može nie pisać, bo słowy sami wyrywajucca z dušy, prybirajucy dumki paeta ŭ artystyčnuju formu.

Z niespakojem dumki rojem
Wierciacca ŭ dušy,
Na świet Božy, świet pryhožy
Rwiešsia ŭwieś z hłušy…

(„Dumki“).