hač i sawa złym krykam swaim budzili ad ščaśliwych dumak Mienšaho Brata. Jon pračynaŭsia, jak ad snu, i dumki druhije — dumki niadoli, jak nažom, kaloli jamu ǔ serce.
„Ni dumak ni piesień jaho nichto nie znaŭ i nia čuǔ, čy nie chacieŭ znać i čuć. Jaho skarha prapadała, jak prapadaŭ tuman z uschodam sonca, što wisieǔ nad bałotam. Razbiraŭ jaho adzin tolki les, i lesu adkrywaŭ Mienšy Brat swaje dumki, bo ludzi śmiejalisia z jaho słoŭ i piesień. A z lesam žyłosia walniej: les nie dawiǔ jaho, nie hnaŭ, jak hnali i dawili jaho ludzi. I Mienšy Brat zrabiŭsia cichi, spakojny, aściarožny i nikomu nie adkrywaŭ swajej dušy. Mienšy Brat adzičaŭ. Les i bałoty adharadzili jaho ad Božaho świetu.
„Prajšło mnoha času.
„Usie try braty sustrelisia.
„Staršy Brat paziraŭ śmieła. Jon byŭ u botach, u kramnych portkach i kašuli, a pawierch kašuli kamzelka. Hawaryǔ Staršy Brat skora, jaho mowa była admietna, i Mienšy Brat ledźwie moh razbirać jaho.
„Na Siarednim Bratu była wysokaja šapka, šyrokije biełyje portki, boty. U zubach — kruhłaja lulka na karotkim cybuku. Hawaryŭ jon mała.
„Mienšy Brat wyhladaŭ starejšym za ich abodwych. Barada jaho była siwaja, ruki dryžali. Sam jon byǔ tonki, chudy. Jamu jak-by brydka było prad bratami, što na im siwaja rwanaja świtka, kruhłaja šapka-kučomka, na nahach — łapci, a karawyje anučy abwiwali chudyje nohi.
„Hawaryli braty ab usim: a horkaj swajej doli, a praŭdzi, ab žyćciu.
„Mienšy Brat maŭčaŭ. Jamu nie dawali hawaryć na tej mowi, na katoraj hawaryǔ jon sam s sa-
