Старонка:Našy pieśniary (1918).pdf/14

Ale charastwo pryrody zachopliwaje dušu paeta bolej i hłybiej, čym jamu zdajecca. Kołas ščyra pryznajecca:

Ja nie znaju, čym mnie dorah
Wid paloŭ błaheńkich,
Nudny woklik ǔ rodnych horach,
Wierbaŭ rad krywieńkich,

Lesu homan, huł niastrojny,
Šum łazy ǔ bałoci
I pudliwy, niespakojny
Šelest u čaroci.

Majo serce, majo woka
Ciahnie chwoja taja,
Što u łuzie adzinoka
Sochnie, zamiraje,

Dub žarstliwy, dub wysoki,
Kolić poŭny siły, —
I toj kryžyk adzinoki,
Wartaŭnik mahiły,

Dzie tak sumna wietry wiejuć,
Točać doł pieščany, —
Dzie čyjeś-to kości tlejuć,
Čyj-to prach schawany…

Ja nie znaju, ja nie znaju,
Čym ja tak prykuty
Da twaich, moj rodny kraju,
Abrazoŭ pakuty!

(„Ja nie znaju…“)